اینجا یه شرکتی هست شرکت گردن کلفتیه در کانادا و آمریکا. سه هفته پیش اینطورا از طرف دانشکده یک جلسه‌ای با اینا هماهنگ شده بود به عنوان پورتفلیو ریویو که ما بریم و یکسری آدم از اون شرکت باشن که فیدبک بدن به کارها. یک آرشیتکت 50 60 ساله‌ای بود گفت کرواسی به دنیا اومده، انگلیس بزرگ شده، نهایتا هم اومده کانادا. لهجه‌ی بریتیش سکسی‌ای هم داشت. این مخصوصا از اون کار بیابون من خوشش اومد، یادم نیست اون 9 ماه یکسالی که بیابون بودم وبلاگ مینوشتم یا نه. پنج سال پیش بعد سربازیم. انی‌ویز، این رو یک هفته اینطورای بعدش لینکدین اد کردم. در همون اثنا یک شب خواب دیدم اون شرکت استخدام شدم و رفتم پروفایل لینکدینم رو ادیت کردم اسم اون شرکت رو نوشتم. فرداش دیدم لینکدین بهم پیام داده طرف که میلاد رزومه و پورتفلیوت رو برام بفرست. عجیب بود. دو سه روز مهلت گرفتم ادیت کردم و  براش فرستادم، نوشت با همکارها میبینیم هفته دیگه میتینگ آنلاین هماهنگ میکنیم. هفته گذشت و به جمعه رسید و خبری از این نشد، منم داشتم فکر میکردم ایمیل پیگیری بزنم یا نه، که عصر جمعه لینک میتینگ برام فرستاد برای سه‌شنبه صبح. خلاصه فردا صبح مصاحبه‌طور دارم با اینها. داشتم فکر میکردم صبح زود پاشم قبلش برم استخر دانشگاه دو تا طول شنا کنم تا استرسم بریزه بعد برم سر میتینگ. ببینم چی میشه.

یک ارائه‌ای هم دارم شهرداری آخر این ماه، یک خانمی هست که فیلد من کار میکنه پیام دادم و بالاخره جواب داد و گفت یه زمانی ست کنیم و گفتم بکنیم برات هر وقت خوبه و گفت راستی دیدم اینجا ارائه داری 27 مارچ، بعدش اگه اوکی بودی بریم یه قهوه بخوریم. گفتم بریم. باید نگرش رو عوض کرد و زیاد نگران این داستان‌ها نبود و با اشتیاق پذیراشون شد جای استرس کشیدن، دنیا دو روزه تهش برمی‌گردیم ایران ارزش نداره اسید معده بالا بیارم از نگرانی مصاحبه و ارائه و فلان، باید چیل کرد. فردا هم میزنم به دل خطر با این نگرش که هرچه بادا بادا.