ولادیمیر پوتین، این ابرمرد نیچه ای

یه کوتی آوردم یباری از متیو مککاناهی تو ترو دیتکتیو، اونجا که در جواب پیشنهاد مگی (زن دوستش) برای قوادی و مچ میکینگ که فلانی دختر خوبیه، میگه ما میدونیم دنبال چی هستیم، و مشکلی با تنها بودن نداریم.

الان زوایا و خفایای این حقیقت ابدی برام بیشتر شکافته شده، یه توییتی یه دختره کرده بود با این مضمون که "ما مردی که بهمون نیاز داره رو نمیخوایم، مردی رو میخوایم که دوستمون داره". در نگاه اول شبیه این کپشنای دوزاری اینستاگرامه، ولی در بطن، در راستای همون جواب متیو مککاناهی هست.

طبیعتا مردی که "نیاز" داره یکی کنارش باشه، امنیت روانی و قدرت نداره. زن ها هم از جنبه تکاملی و داروینی، جذب همچین مردایی نمیشن. در جنگلی که احتمالا نیاکان ما میلیون ها سال پیش توش زندگی میکردند، چیزهایی که برای جنس نر قدرت محسوب می شد مشخص بود: جثه و هیکل، ظاهر، جنگندگی. امروز که مغز ما تکامل یافته و بجای جنگل در شهرها زندگی می کنیم، باز هم ملاک های قدرت مشخصه، این بار به جای صرفا جثه و هیکل، مهم ترین معیار پوله. کاملا درست هم هست، پول و موقعیت اجتماعی، نتیجه مستقیم "غریزه بقا و سازواری (توانایی زیستی)" هستند، مردی که پول و موقعیت اجتماعی بیشتر و بهتری داره، همون آلفا میلی هست که توی جنگل هیکل بزرگ تر و نعره رساتری داره. اینجاست که عبارت نغز"دارا باش سارا خودش میاد" از منظر داروینی  درک می شود.خیلی وقت پیش  یه نفری که نمیگم کی تو وبلاگش شکایت کرده بود که رفته خواستگاری گویا، خانواده طرف به صرف اینکه "ایشان بی پول بوده، موقعیت خانوادگی پایینی داشته، و در رشته کسشری فعالیت می کرده که هیچ امیدی به آینده ش نمی رفته، جواب رد داده اند، و اینکه چرا دل پاک و اخلاق ملاک نیست." این طرز فکر مصداق بارز عدم شناخت ذات بشر و متعاقبا شکست داروینی هست.