یک حد خیلی بالایی از کمال انسان و بزرگی روح اینه که آدم خودش در یک زمینه‌ای بدبخت و بدون دستاورد باشه ولی وقتی دوست و آشنا در اون زمینه به دستاورد میرسن از صمیم قلب براشون خوشحال بشه. متاسفانه خیلی از ماها در ظاهر تظاهر به خوشحالی می‌کنیم ولی در باطن حسودی می‌کنیم و حسرت می‌خوریم. حسادت از بزرگترین رذالت‌های بشری هست. انشالله خدا کمک بکنه همه روح بزرگ و عاری از سیاهی و پلشتی داشته باشیم و در این دنیا به مقام انسانیت برسیم.
باز خوبه خیلی ها در ظاهر شادی میکنن
من خیلی واضح ناراحت میشم
کاملا به حسود بودن خودم واقفم
منم گاهی اینجوریم امیدوارم آدم شم.
خوشحالم که به اون کمال و بزرگی روح رسیدم
تو واقعا انسان بزرگی هستی تراویس
الهی آمین
اینجا هم که به ندرت می‌آی
بیشتر سعی میکنم بنویسم، یه کم اینروزا درگیرم. تو از توییتر هستی؟
واقعا کاش یه عده این خصوصیت بد حسادت و کنار بگذارند و با دید بازتری به اطرافیانشون نگاه کنند.
خوشحالم که خودم حداقل به کسی حسودیم نمیشه و از موفقیت بقیه از ته دل خوشحال میشم و آدم ظاهرسازی نیستم.