من خیلی به خاطر وضعیت ایران و از سختی کشیدن این مردم ناراحتم. درسته که باید به خود رجوع کنیم که بفهمیم چی شد اینجوری شد، ولی به نظرم اینقدر مردم بدی نیستیم که این وضع حقمون باشه. از خدا میخوام که زودتر یه روزی بیاد که لبخند روی لبای این مردم باشه، از اون کارگر معدن تا بقال سرکوچه تا پدر و مادر و خانواده‌ و دوستای خودم خوشحال باشن از زندگی توی ایران.

البته من یک نکته‌ی دیگه رو هم اضافه کنم. یک سال اخیر به من آموخت چقدر انسان گاو و کم‌عقل در دور و اطراف ما زیاده. اینها به خاطر شعور پایین شایسته‌ی بدترین‌ها هستن که سرشون بیاد. اساسا حضور من در توییتر باعث شد هر آدم جدیدی که میاد سمتم، مثلا شما فرض کن یک ایرانی‌ای سر کار میاد سمتم ازم سوال میپرسه، به خودم بگم ببین همین ممکنه یکی از اینا باشه که توی سوشیال مدیا کامنت میگذارن "پهلوی تنها امید ملت"، یا مثلا تاج‌زاده یک صحبتی میکنه کوت میکنن که "اصلاح‌طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا"، یا هر هفته اینجا تو کانادا برای خودشون میرن تظاهرات با شعار "تا آخر ایستاده‌ایم".

انسانه و تناقضاتش دیگه، چه کنیم.