من از لحاظ فکری و مشخصا دیدگاه سیاسی طی یکسال اخیر دچار اصطلاحا "شیفت پارادایم" شدم، جوری که گاهی ترس برم می‌داره. انقلاب 57 دیگه به نظرم "نکبت‌بار" نمیاد، از جمهوری اسلامی و حتی شخص خامنه‌ای اونقدر که پیشتر بدم میومد بدم نمیاد، از اینکه از کشته شدن قاسم سلیمانی خوشحال بودم شرمگینم، سیاست‌های منطقه‌ای ایران و نگه داشتن عراق و سوریه و لبنان زیر نفوذ به نظرم برای امنیت ملی کشور ایران کار عاقلانه‌ای میاد، و ازینکه ایران تنها کشوریه که بدون ترس از قدرت‌های غربی و بدون لکنت از فلسطین حمایت میکنه حس خوبی دارم. همین استقلال رای و جلوی زورگو ایستادن به نظرم از ارزش‌های انقلاب 57 بود که نسبتا محقق هم شد. فکر می‌کردم تقابل "ما" به عنوان مردم عادی مخالف حکومت و جمهوری اسلامی تقابل خیر و شره، تا بعد دیدم نه خیر، اصطلاحا سرکوب‌شده خودش داره حداقل در فکر  به سرکوبگر تبدیل میشه. در تقابل کسی که به زور میخواد سر اون یکی حجاب کنه و اون یکی هم عمامه‌ی اینو میپرونه من بی‌طرفم، از خوشبینانه جهالت و بدبینانه خباثت کسانی که برای باخت تیم ملی فوتبال و ضربه‌ی فنی شدن کشتی‌گیر کشورشون جشن میگیرن یا از اینکه ورزشکار اوکراینی دست ورزشکار ایرانی رو پس میزنه خوشحال میشن من دچار حالت تهوع میشم، مچ بند مشکی بستن، سرود ملی نخوندن، کنفرانس خبری یارو اومد گفت خداوند رنگین کمان، بازم بعد باختشون ریختم خوشحالی کردن. بخت اونا که نه، باخت تیم ملی کشورشون. تو چیکار کردی جز توی توییتر مزخرف نوشتن و هشتگ زدن؟کسی که مدام کاسه‌ی گدایی جلوی همین کشورهای خارجی‌ای میگیره که خودشون مدام استانداردهای دوگانه دارن حال من رو به هم میزنه. فقط امیدوارم که جمهوری اسلامی سر عقل بیاد و برای بقای این مملکت هم که شده یک سری اصلاحات سیستماتیک اجتماعی و سیاسی ایجاد کنه و در عین این که استقلال خودش رو هم در سیاست خارجی حفظ میکنه رابطه‌ش رو با غرب بر مبنای منافع ملی و نه ایدئولوژی لجوجانه تنظیم کنه. به نظرم در آینده‌ی شاید میان مدت همه‌ی این اتفاقات هم خواهد افتاد.