یک برخورد سانتی‌مانتال رایجی هست هم بین مردم عادی هم بین خیلی از سلبریتی‌های دوزاری (شاید از سلبریتی‌ها منتقل شده باشه به عموم اساسا)، دراماتیزه کردن خیلی از مسائل و خاکستری کردن قضاوت‌ها در حالی که قضاوت بسیار روشنه. مثلا در مورد ناهید کیانی و کیمیا علیزاده، ای وای و آه و ایرانی بمیرم برات و الان بردیم یا باختیم؟ و فقط برای ایرانی‌ها اتفاق میفته و فلان. حتی بعضی سیاستمدارها، دیدم آذری جهرمی نوشته "ایران خانه همه ایرانی هاست؛ کاش کیمیا به ایران بازگردد و دوباره برنده باشد." طرف درست خودش اصلا نابغه ولی بهرحال با پول و امکانات این مملکت رفته و مدال المپیک گرفته و بعدش خونه و پاداش و امکانات، بعد یکهو تو اردوی خارجی جیم میزنه و میره پناهنده‌ میشه. به وطن‌فروشی بسنده نمیکنه و گه‌خوری سیاسی هم تا جایی که امکانش رو داره میکنه با وکالت و فلان سر 401. زیر پرچم کشور دیگه هم میاد با ورزشکار ایرانی مسابقه میده. ولی عیب نداره، ایران کشوریه که برای خائن فرش قرمز پهن میکنه، تا جایی که میتونید به این کشور خیانت کنید چون گویا هیچ هزینه‌ای نداره و هروقت بخواهید میتونید برگردین و "دوباره برنده" باشین. در حالی که قاعدتا خائن جنازه‌ش هم نباید به کشور برگرده.