مهملات

هرکس برای نوشتن باید دغدغه ای داشته باشد.اینکه بدون وجود دغدغه می توان چیزی نوشت یا خیر موضوع مهمی است که خیلی ها روش تحقیق و مطالعه کرده اند.یه بنده خدایی اعتقاد داشت "نوشتن دغدغه می آورد."کلام بسیار یاوه و مهملی است.م.ل استاد بازنشسته زبان و ادبیات مغولی معتقد است اصولا بحث داشتن دغدغه یا نداشتن آن مطرح نیست.بحث نوشتن یا ننوشتن نیز مطرح نیست.کلا خیلی به هم گیر ندهید.به خودتان هم خیلی گیر ندهید.هرکس هر غلطی می خواهد بکند و کاری نداشته باشد دیگران چه غلطی می کنند.سعی نکنید بیخود از ذهنتان کار بکشید.اگر انسان مستعدی هستید می توانید به استعداد خود ببالید.اگر انسان بی استعدادی هستید نمی توان گفت چیز زیادی از دست داده اید.اگر استعداد نوشتن دارید می توانید بنویسید.اگر استعداد نوشتن ندارید هم باز می توانید بنویسید.پس در مجموع این استعداد خیلی عامل تاثیرگذاری نیست.اما در مورد پشتکار.مضحک ترین صحنه ای که می شود تصور کرد انسانی است که تلاش می کند با پشتکار بر بی استعدادی خود سرپوش بگذارد.سعی نکنید چهره ی متفاوتی از خود ارائه کنید.همان مزخرفی که هستید را به نمایش عموم بگذارید.گاهی اوقات پیش می آید که احساس می کنید آدم به دردنخوری هستید.این ارزشمندترین و خالص ترین احساس انسانی است.تمامی موفقیت های انسان گذرا هستند.بدبختی است که در طول زمان بر جان انسان پنجه می افکند و رفته رفته روح انسان را می تراشد.بدبختی یک حس اصیل بشری است.چیز جالبی است.باور کنید.
به خرید بروید.سعی کنید تا می توانید وقتتان را تلف کنید.زیاد بخوابید.خواب های خوب ببینید.