دیشب خواب دیدم تو اصفهانم، هر کی از خونه میاد بیرون رو با تیر میزنن. از پنجره بیرون رو نگاه می کنم، لشگر یگان ویژه شبیه دسته های سوسک از این ور به اون ور. یه بچه ای تو پارک روبروی ساختمون داره بازی می کنه که میرم بهش میگم عموجون بیاد تو، بدو.

دوستی سوالی پرسیدن در بخش کامنت های پست قبل و پیرو اون پست که بنده بسیار بجا دیدم این سوال رو با شما عزیزان هم مطرح کنم چون مورد مهمی هست. میفرمایند یه تعریف از مردم "عادى" و مردم غیر عادى ارائه بده، متوجه نشدم.

ولى به هرحال به نظرم "تحسین و توجه" تو آدم هاى خاص هم کم دیده میشه در واقعیت.

پاسخ بنده به این شرح هست که عرضم به خدمتت که، آدم عادی اینجا منظور کسی هست که جزو جمعیت خاکستری حساب میشه و رسانه هایی مثل اینستاگرام باعث ایجاد این توهم درش شدن که مدام باید خودش رو لانچ کنه و برای مردم لانچ شدنش جالبه. و منظور از آدم غیرعادی کسیه که لانچ شدنش منوط به ابزار اجتماعی همگانی نیست و سوای اینستاگرام و توییتر هم دیده میشه، غالبا هم اون نیست که سعی میکنه حرفاشو تو چشم بقیه فرو کنه، بقیه ن که میرن دنبال کتاباش، سایتش، حرفاش یا هرچی. واکنش مردم به دسته اول که اونها رو یک میان مایه ای مثل خودشون میدونن که صرفا اعتماد به نفسش بالاست غالبا زر نزن بابا گاییدی، و به دسته ی دوم  که غالبا الیت محسوب میشوند توجه مثبت هست. البته ممکنه طرف الیت کسخل هم  باشه که مخاطب مختار جمع کرده باشه مثل اون یارو وحید خزایی. امثال بنده هم در رده الیت میان مایه دسته بندی میشیم. یعنی در شبکه های اجتماعی ساکتیم و سعی نمیکنیم زیاد اظهار فضل کنیم چون به این امر اشراف داریم که غالبا براشون مهم نیست ما چه زری میزنیم، و در وبلاگ اظهار فضل میکنیم چون کسی رو مجبور نکرده ایم بیاد اینجا اینها رو بخونه و هر کی میاد با اختیار خودش میاد، اون که نمیاد هم کون لق پدرش.

والسلام علیکم و الرحمه الله و برکاته

در باب رسانه های اجتماعی

رقابت مذبوحانه آدم های "عادی" برای دیده شدن، که نتیجه آن بیشتر کنجکاوی رذیلانه و حسد است تا تحسین و توجه.