تلخی زندگی اونجاست که آدمها دونه دونه میان، دیر یا زود میفهمی که اینم نمیتونه روحت رو ارضا کنه، اینم نمیفهمه توی مغزت چی میگذره. هر دفعه که از آدمی که بهش نزدیک میشی ناامید میشی، یا احساس می کنی فقط "فکر" میکردی که به آدمی نزدیک بودی، ذره ای از وجوت میریزه. اما آرامش هم شاید همینجاست، این که قبول کنی هیچ کس هیچ وقت قرار نیست ذهن و دنیای تو رو کشف کنه، و خودتی و حبابی که داخلش گرفتاری.
هر کسی رو که می بینی یکجورایی و به طریقی در منجلاب آدمیت و زندگی مزخرفِ زمینی گرفتاره و باهاش درگیره این شکلی ام که تو توش موندی ام یه مدلشه سطح انتظاراتت معقوله چرا بقیه آره من نه! در مجموع لاشی بازیه فجیعی رخ داده در این بین واژه اجحاف در حق من تو و بقیه مرده! هر چی بگردی نیست جایی که پیداش کنی و هیچکسم نیست تا جوابگوت باشه نهایت و آخرش گوهه مطلقه سطح متعفن این دنیا و زندگی در این دنیا
هرچقدر شناختت از آدما بیشتر میشه
کمتر تمایل پیدا می کنی بهشون نزدیک شی
همون حباب بهتره :)
دقیقاً همینه!