lives

اسنپ گرفته بودم با سرباز کلانتری بریم بیمارستان. کرد مهاباد بود. خیلی ساکت بود، بهش گفتم اورامان و سنندج رفتم خیلی قشنگه، سر ذوف اومد گوشیشو درآورد یه عکس از اطراف مهاباد نشون داد بسیار زیبا.

راننده، یه پاکت کنت داشت، همین جوری می چرخوندیم تو ماشین. ترافیک بود، شدید. خرس میفروختن تو خیابون، گفتش نه زن دارم نه دوست دختر، گفت شما زن داری؟ گفتم نه. گفتش آدم چقدر زحمت میکشه پول دربیاره، درست نیست برا کسی که نمیخواد باهاش ازدواج کنه خرج کنه. 66 ای بود، 25 اینا میخورد ولی. گفتش پدرش فوت کرده. گفتش چیز زیادی نذاشت برامون، یه خونه تو مهرآباد. گفتش مهمون و اینا زیاد میاد خونمون، بچه ها و نوه ها. گفتش خرج خونه و مادرم رو من باید بدم. گفتش یه مدت شبا کار میکردم اسنپ، روزارو میخوابیدم خیلی بهتر بود، چون شبا خلوته. مادرم گفت نکن، شبا خطرناکه. سرباز کلانتری عقب دراز کشیده بود.

خواستم چیزی گفته باشم، گفتم مثکه امشب فوتبال داره. گفت فوتبالی نیستم، از وقتی مسئولیت زندگی افتاده گردنم حوصله هیچ کاری رو ندارم. هیچ تفریحی نمی کنم. سفر و اینا نمیرم. فقط کار میکنم. گفتش قبلنا خیلی فیلم میدیدم. کارگردان مورد علاقم جیمز کامرون بود. با اسکورسیزی. ولی الان دیگه اصلا فیلمم نمیبینم. اسم فیلمایی که دیده بودمم داره یادم میره کم کم. گفت میخواستم آهنگ بذارم ولی خوابیده عقب. بذارم؟ گفتم حالا آروم بذار، چیا گوش میکنی؟ گفتش پراگرسیو راک. یه دیوید گیلمور که چند روز پیشش تو ساندکلاود گوش داده بودم گذاشت گفت از این خوشت میاد؟ گفتم آره جوابه. گفت یه کانال داشتم اینستاگرام، پینک فلوید راک میوزیک. 10 کا فالوئر داشت چهارصدهزار تومان فروختمش.

رسیدیم دیگه کم کم. قرار شد لینک یه بات تلگرام که ازش میشه ویدیوهای یوتوبو دانلود کرد براش بفرستم. رفت، رفتیم.